“Hey, waarom word je nou rood?”
Blozen. Voor de één is het geen probleem en gebeurt het niet zo vaak of zelfs nooit. Voor de ander is blozen in sociale situaties een constante worsteling en zelfs een angst: bloosangst. Die ander, dat ben ik, Sterre (23). Een doodnormale student die van haar studentenleven geniet. Mensen kennen mij als een sociaal dier, dat altijd in is voor een borrel hier en daar. Maar vorig jaar werd dat ineens anders. Mijn bloosangst verergerde steeds verder, totdat ik bijna alle sociale situaties het liefst vermeed.
Sterre's ervaring met bloosangst en hoe zij haar angst om rood te worden overwon.
Vroeger heb ik altijd al gebloosd. Mijn eerste herinneringen gaan terug naar groep 8, waar we in de kring over ons weekend moesten vertellen. Om de beurt kregen we het woord en hoe dichterbij het moment kwam dat ik iets mocht vertellen, hoe zenuwachtiger ik werd. En als ik dan aan de beurt was: boem, een knalrood hoofd. Ik schaamde me dood. Al die ogen op die op mij gericht waren, het maakte me onzeker. En ik kon wel door de grond zakken, want al mijn klasgenootjes zagen hoe rood ik werd.
Het blozen gebeurde gewoon. Ik schaamde me er altijd voor.
Ook op de middelbare school bloosde ik soms. Als ik de beurt kreeg in de klas of iets moest voorlezen, maar ook als de knapste jongen van de school iets aan mij vroeg. Het blozen gebeurde gewoon. Ik kon er niets aan doen, maar toch schaamde ik me er wel altijd voor. Zeker als mensen het ook echt tegen mij zeiden kon ik wel door de grond zakken. ‘Ik wist zelf immers ook wel dat het er niet uit zag’, dacht ik dan. Ook op het hbo werd ik soms rood. Ik merkte ook dat als ik goed in mijn vel zat, het soms helemaal niet gebeurde. En als ik minder goed in mijn vel zat, dan was het weer heel erg. Die periodes wisselden elkaar af, maar echt bloosangst kon ik het toen niet echt noemen. Ik was er niet trots op, maar het hoorde gewoon bij mij.
Tot afgelopen jaar. Ik had net een nieuwe leuke vriend en we liepen door het park. We kwamen een meisje tegen die we allebei kenden en ineens werd ik rood. Ik wist ook niet waarom, maar ik schrok denk ik gewoon dat zij ineens voor ons stond. Ik probeerde het te verdoezelen, maar mijn vriend zag het. ‘Hey waarom word je ineens zo rood’, vroeg hij. ‘Shit’, dacht ik, ‘ik val door de mand’. Het was voor hem een doodnormale vraag, maar de hele wandeling heb ik gedacht: ‘nu zal hij vast altijd op mij gaan letten’. En hoewel mijn vriend deze gebeurtenis alweer vergeten was en het waarschijnlijk helemaal niet zo gênant vond als ik, werd bij mij de angst om te blozen ineens steeds erger.
Het gebeurde zelfs zonder enige aanleiding
Vanaf toen ging het bergafwaarts. Ik houd van gezelligheid en nieuwe mensen ontmoeten, maar ik kreeg steeds vaker de angst om te gaan blozen. Het gebeurde zelfs zonder enige aanleiding. Iemand hoefde maar in mijn richting te kijken of iets tegen mij te zeggen en ik voelde mijn wangen gloeien. Juist omdat het iedere keer weer gebeurde, werd de angst steeds bevestigd. Het gebeurde steeds vaker. Bij collega’s, bij vriendinnen en zelfs bij huisgenoten: letterlijk overal. Ik durfde haast niets meer te zeggen in sociale situaties uit angst dat de aandacht op mij gevestigd werd en ik weer zou gaan blozen. Ik had het gevoel dat iedereen het kon zien en dat ik daardoor onzeker of ongemakkelijk zou komen. Van die sociale student was al snel niet veel meer over. Alle dingen die ik ooit leuk vond – lekker kletsen met collega’s, eten met huisgenoten – werden nu iets waar ik tegenop zag en niet meer van kon genieten. Ik was mezelf niet meer en ging steeds meer activiteiten ontwijken.
Ik was mezelf niet meer en ging steeds meer dingen ontwijken.
In het begin hoopte ik dat het snel zou overwaaien. Ik zou vast wel weer een keer lekkerder in mijn vel zou zitten, dacht ik. Maar dat gebeurde niet. Ik ging juist steeds minder goed in mijn vel zitten. Op een gegeven moment was ik daar klaar mee. Ik wilde weer mezelf worden en ging op zoek naar informatie op het internet over bloosangst. Veel ervaringsverhalen kon ik niet vinden, maar ik kwam wel op de website van een bloosangstcoach terecht: Rachel. Precies wat ik zocht.
Ik voelde dat ik steeds minder angst had en me eindelijk weer kon ontspannen
Ik voelde me begrepen door Rachel. We gingen aan de slag met EFT, een techniek om negatieve emoties te neutraliseren en spanning te verminderen. Ook leerde ik hoe ik mijn negatieve gedachten kon ombuigen naar positieve, zodat ik mee ontspannen was. Daarnaast kreeg ik inzicht in mijn persoonlijke drijfveren en kernwaarden, waardoor ik mezelf ook weer steeds meer kon waarderen. Hoewel ik tijdens de behandeling echt nog wel last had van het blozen en het niet in één keer weg was, merkte ik wel dat het minder werd. Ik voelde dat ik minder angst had en eindelijk weer wat kon ontspannen.
Ik word langzaamaan weer mezelf en daar ben ik ontzettend blij om.
Bloosangst kan je leven beheersen en je belemmeren om ontspannen jezelf te zijn. Wil je ontdekken hoe je grip krijgt op bloosangst? Klik hier om een vrijblijvend intake gesprek in te plannen of start direct met de online Grip op Bloosangst Training.
